เรื่องเล่าของชายคนหนึ่ง
เมื่อสงกรานต์ เรากลับไปเยี่ยมบ้านที่ต่างจังหวัด และมีโอกาสเจอกับชายวัยกลางคนผู้ที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก เลยมีเวลาได้พูดคุยกัน ชายคนนี้มี รูปร่างท้วม ผิวดำแดง ผมเริ่มบาง ผิวหน้ากร้านจากการทำงาน เขามีธุรกิจส่วนตัว อยู่บ้านหลังเล็กๆ กับภรรยา และลูกสาววัยเรียนอีกหนึ่งคน เราเริ่มคุยกันเรื่องเด็กกับเทคโนโลยี ซึ่งเขาเห็นด้วยกับเราที่ว่า เด็กทุกวันนี้เติบโตไปกับเทคโนโลยี สมาร์ทโฟน แทปเลต เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปแล้ว เด็กบางคนถึงขั้นใช้เวลาทั้งวันอยู่กับสิ่งเหล่านั้น ซึ่งเราไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันมีอะไรนักหนาถึงกับต้องถือติดตัวอยู่ตลอดเวลา
เขาว่า เทคโนโลยีเป็นสิ่งที่ดี ถ้าใครไม่รู้จักเรียนรู้ก็จะเสียเปรียบ ไม่ทันโลก ไม่ทันคนอื่นเขา แต่มันก็เหมือนดาบสองคม ถ้าเรียนรู้ในสิ่งที่ดีก็ดีไป แต่ถ้าใช้ในทางที่ผิด ก็เสียหายในทันตา ทุกวันนี้ที่บ้านของเขาก็มีอินเตอร์เน็ตให้ลูกและภรรยาได้ใช้ แต่ก็ได้เน้นย้ำกับลูกสาวที่ยังไม่มีวุฒิภาวะในการรับข่าวสารบนโลกออนไลน์มากนัก ว่าให้ใช้เพื่อค้นคว้าหาความรู้ เขาสอนให้ลูกรู้ว่าการเล่นเกมอะไรก็ตามเราไม่มีทางชนะคอมพิวเตอร์ได้ เพราะคนที่สร้างเกมขึ้นมาก็ย่อมจะสร้างให้เก่งกว่าเราเสมอ ทุกวันนี้ลูกสาวของเขาไม่ติดเกมเลย (แต่แอบติดสมาร์ทโฟนแทน 555 ล้อเล่นขำๆ) เขายังบอกอีกว่า เขาพยายามที่จะดูแลลูก พูดคุยกับลูกให้มาก ๆ ยิ่งลูกโตเข้าสู่วัยรุ่นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี่ยิ่งต้องเอาใจใส่ให้มากที่สุด ความคิดความมั่นใจในตัวเองจะเพิ่มมากขึ้น อยากทำอะไรก็จะทำได้ง่าย ๆ ตามอารมณ์และความรู้สึกโดยไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา ความคิดสามารถที่จะหักเหปรับเปลี่ยนได้ทุกเมื่อ เขาจึงต้องมีเวลาให้ลูกทุกวัน พูดคุยจนลูกสามารถคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง...
...เราคิดว่าแนวความคิดในการเลี้ยงลูกของชายคนนี้เข้าท่าเลยทีเดียว ถึงแม้เราไม่เคยมีลูก ก็พอจะเข้าใจคนที่เป็นพ่อแม่นะ อาจจะไม่มีความอดทนกับเด็กมากเหมือนกับคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ แต่ก็คิดว่าสามารถเข้ากับเด็กได้นะ 55555
แล้วคุณล่ะ มีเวลาให้กับผู้ที่อยู่ในความดูแลของคุณแล้วหรือยัง อย่าทำงานหาเงินจนลืมคนที่รอทานข้าวกับคุณอยู่ที่บ้านนะ สนใจ ใส่ใจ ให้เค้าได้รู้สึกว่าเค้ายังมีตัวตนอยู่ มีเวลาให้เค้าได้ปรึกษาเมื่อเค้ามีปัญหา มีเวลาให้เค้าได้พูดคุยเล่นเมื่อเค้าไม่สบายใจ มีเวลาให้เค้าได้รู้สึกว่าเค้าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้....
ดราม่าไปป่าววะ???
